ندگی نامه آندره ژید

. لیست آثار

. گالری تصاویر

«آندره ژید»Andre Gide نویسنده ی شهیر فرانسوی در 22 نوامبر سال 1869 در پاریس به دنیا آمد و در 19 فوریه سال 1951 در همان جا درگذشت. پدر آندره از مردم «نرماندی» و مادرش از اهل جنوب فرانسه بود. پدر و مادر «ژید» از لحاظ اخلاق و سجایا و روحیات باهم اختلاف داشتند و چون پدر «ژید»
به واسطه ی گرفتاری نمی توانست به تربیت فرزند خود بپردازد، لذا پرورش وی
به عهده ی مادرش که زنی سخت گیر بود قرار گرفت. خانواده ی ژید که پیرو مذهب «پروتستان» بودند تعصب شدیدی در امور مذهبی داشتند و می خواستند که «آندره» هم تمام اعمال دینی را به جا آورده، تسلیم ایمان مذهبی گردد. ولی برخلاف تمایل خانواده، ژید از کوچکی طبع سرکشی داشت و تعلیمات مذهبی را نمی پذیرفت.

در سال 1880 یعنی در یازده سالگی آندره ی کوچک پدر خود را از دست داد و نفوذ و قدرت مادرش نسبت به وی فزونی گرفت
و مادر سخت گیر او را در فشار گذاشت که هم امور مذهبی را انجام دهد و هم
در مدرسه به تحصیل بپردازد، ولی ژید از هر دو موضوع امتناع داشت و ناچار لجاجت و سخت گیری مادرش از اندازه گذشت تا جایی که وی به گریه و زاری های آندره اهمیت نمی داد.

در نتیجه ی شدت فشار، آندره دچار حمله ی عصبی گردید و به رختخواب افتاد و مادرش ناگزیر شد او را برای
معالجه به آسایشگاه «سناتوریوم» ببرد؛ گرچه بر اثر مداوا و آزادی عمل حال ژید بهبود یافت ولی آثار این دوران فشار و اسارت و بیماری در نوشته های وی به ظهور رسید. ژید به تحصیل بی علاقه بود و از محیط مدرسه نفرت داشت و همان اندازه که مادر و سایر افراد خانواده اش به تحصیلات آندره و تعلیمات مذهبی وی علاقه مند بودند چند برابر آن وی نسبت به هر دو موضوع بی علاقه بود تا بالاخره مادر ژید یک نفر معلم سرخانه برای تعلیم وی گماشت و بهترین و ضروری ترین کتاب تحصیلی او را انجیل قرار داد.

با این حال آندره ژید از معلم خودش موسیقی آموخت و در این هنر پیشرفت بسیار کرد. او همچنین با
وجود مواظبت خانواده اش چند کتاب دیگر به دست آورده در ساعات فراغت مطالعه
می کرد و از این راه با نویسندگی و ادبیات آشنا شد و از همین روزنه ی کوچک
دنیای بزرگ ذوق و هنر را تماشا کرد و برای تمام عمر فریفته ی آن شد و در
تحت قانون فطری که هر موجود ذی روح در برابر فشار و محرومیت عکس العمل
شدید نشان می دهد، آندره ژید هم مظهر عجیب این واکنش طبیعی قرار گرفت، به طوری که در تمام عمر آزادی و
بی بند و باری را جانشین فشار و حرمان دوران کودکی قرار داد . وی در 16
سالگی، بی اختیار عاشق دخترعموی خود «مادلین Madeleine Rondeaux»
(1938–1867) گردید. نویسنده ی جوان از این احساسات و عوالم عشق و شیفتگی
در آثار خویش صحبت و به نام «امانوئل» از دختر عموی خویش «مادلین» یادآوری
می کند. در این موقع وی اولین کتاب خود را به نام «خاطرات و اشعار آندره والتر» منتشر کرد. این کتاب که نخستین اثر نویسنده است تقریباً نیتجه ی یک
سلسله ناکامی های دوره ی جوانی است که در تعقیب و امتداد جریان حیات پر از
یأس و حرمان کودکی کشانده شده است. این کتاب تحت تأثیر التهابات شدید روحی
دوره ی جوانی و در محیط آرام سرزمین «آنسیAnnecy» نوشته شده است.

در سال 1889 کتاب «مسافرت اورین» را نوشت که حاوی شدیدترین و لطیف ترین احساسات و خاطرات ایام جوانی است.

آندره ژید در سال 1893 خود را از قیود خشک تقدس رها ساخته به «تونس» و آفریقا رفت و
در مدت دو سالی که در آنجا بود جز مدت یک بیماری که سل گرفت و مجبور شد در
«بیسکرا» بماند، به خوش گذرانی مشغول بود . ژید در کشمکش هوی و هوس و زندگی آرام مدتی اسیر و با طبیعت خود در مجادله بود تا آن که سرانجام به پاریس
بازگشت و به سال 1897 کتاب «مائده ها ی زمینیThe Fruits of the Earth» را
در مراجعت از سفر آفریقا به رشته ی تحریر درآورد.

در این موقع « ژید» دوباره از زندگی در پاریس دلگیر شد و به مسافرت پرداخت و این بار رخت به سوی «الجزیره»
کشید و پس از آنکه خبر فوت مادرش به وی رسید بار دیگر به فرانسه برگشت و
با تجدید عوالم عشق و شیفتگی دوران جوانی با دختر عموی خود مادلین ازدواج
کرد.

وی
کتاب «رذل» را پس از مسافرت و گردش در «الجزایر» به قلم آورد، و آن داستان
کسی است که برای ابراز شخصیت خود از سنن و مقررات رهایی پیدا کرده و برای
اجرای افکار و آرزوهای خود تلاش و کوشش می کند. ژید که از زندگی آرام و انزوا بیزار بود و می خواست حیات خود را در دیدن آثار و مناظر جدید
و سیاحت و مطالعه بگذارند در زمانی که پنجاه و چهار سال از عمرش می گذشت
یعنی به سال 1923 به مسافرت پرداخت و سفری به «کنگو» کرد و پس از یک سال
اقامت در آنجا به پاریس بازگشت. در سال 1936 سفری به کشور «شوروی» کرد و
پس از گشت و گذار و مطالعه در آن محیط به فرانسه مراجعت نمود.

آندره ژید پس از فراغت از تحصیلات مقدماتی به مطالعه ی آثار نویسندگان و شعراء
پرداخته بود. و کتب زیادی را بررسی کرده بود و با نویسندگان بزرگی مانند«مترلینگ»، «رنیه»، «مالارمه» و « پیرلوئیس» آشنایی داشت.

ژید از بیست سالگی شروع به نویسندگی کرد و اگر چه آثار اولیه اش چندان مورد
توجه قرار نگرفت ولی در عین حال مخالفین و موافقینی پیدا کرد و وقتی که
اندک شهرتی بهم رسانید و انجمن ادبی لندن در شعبه ی ادبیات، کرسی «آناتول
فرانس» را به «آندره ژید» واگذار کرد این کار توجه زاید الوصف خوانندگان و علاقه مندان به آثار ادبی را به سوی ژید و آثار وی معطوف ساخت. آندره ژید علاوه بر نشر آثار ادبی از داستان و بیوگرافی و نمایشنامه به همراهی دوستان و آشنایان خود به تأسیس مجله ی «جدید فرانسه» همت گماشت
که مدت سی و سه سال از 1908 تا 1941 دوام داشت و این مجله ی ادبی خدمت
بسیار بزرگی به ادبیات جهان و خاصه ادبیات فرانسه نموده است که نسل کنونی
آشنایی و ارتباط خود را با آثار و شاهکارهای هنرمندان و نویسندگان معاصر
اروپایی و امریکایی مرهون آن می باشد.

«آندره ژید»
در سال 1947 به دریافت جایزه ی ادبی نوبل موفق گردید. او به جهت همکاری با
آلمان ها در میان هم میهنان خود و در دنیای دموکراسی بد نام گردیده و مورد
غضب و کینه قرار گرفته است. از آثار دیگر او می توان «اگر دانه نمیرد»،
«در تنگ»، «اودیپ »، « داستایوسکی»، «آهنگ روستائی»، «زیر زمین های
واتیکان»، «مسافرت به کنگو»، «کوریدون»، «سکه سازان قلب»، «تزه»، «مکتب
زنان»، «ایزابل»، «ربرت ژنویو»، «اخلاق»، «مذاکرات خیالی»، «تربیت زنان»،
«دفتر سپید و سیاه»، «باطلاق ها»، «بهانه ها»، «بهانه های تازه»، «اکنون
با تو»، «پرومته تزه»، «بازگشت از شوروی»، «بازگشت کودک ولگرد»، «مائده
های زمینی»، «خاطراتی از اسکارواید»، «دفترهای یاداشت آندره والتر»،«مائده های تازه» و «مسافرت اورین» را نام برد.